ترک هروئین

هروئین که با نام‌های دیامرفین یا دی‌ استیل مرفین نیز نامیده می‌شود یکی از مشتقات اپیوئیدها است. اپیوئیدها از خشخاش به وجود می‌آیند و خانواده اپیوئیدها شامل تریاک، مرفین، کدئین پتدین، اکسی کدون، بوپرنورفین و متادون می‌شوند. جالب است بدانید که هروئین قوی ترین نوع اپیوئیدها است و طی روند شیمیایی پیچیده‌ای از کدئین و مورفین به دست می‌آید. هروئین را می‌توان یکی از مشتقات نیمه مصنوعی مرفین دانست که با انجام تقطیر از مرفین تولید می‌شود.

انتقال دهنده‌های عصبی که موادی شیمیایی هستند به گیرنده‌های مواد افیونی در مغز متصل شده و احساساتی مانند اضطراب، درد و لذت را کنترل می‌کنند. زمانی که این گیرنده‌ها فعال شوند، دوپامین ترشح شده و شخص احساس لذت و نشاط خواهد داشت. با مصرف هروئین، این ماده مخدر به گیرنده‌های افیونی مغز متصل می‌شود، سیستم عصبی را تحت تاثیر قرار داده و باعث ترشح دوپامین می‌شود. در این شرایط، میزان دوپامین ترشح شده بیشتر از حالت طبیعی بوده و فرد احساس سرخوشی و لذت بیشتری را تجربه می‌کند.

با توجه به شدت اعتیاد آوری ماده مخدر هروئین، ترک هروئین بسیار سخت بوده و نیازمند اراده قوی مصرف کننده برای درمان است. مصرف هروئین، سموم بسیاری وارد بدن کرده و سیستم اعصاب مرکزی، دستگاه گوارش و اندام‌های دفع سموم در بدن یعنی کبد و کلیه‌ها را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد. اعتیاد شدید و طولانی مدت به این ماده مخدر می‌تواند به اندام‌های بدن آسیب‌های جبران ناپذیری وارد کند و باعث افزایش فشار خون و کلسترول شود.